Goodbye Kiwi & Tongariro Alpine Crossing

Ik had beloofd jullie thuis op de hoogte te houden van de ontwikkelingen hier in Nieuw Zeeland met betrekking tot de Kiwi Experience. En er is nieuws: we hebben besloten om te stoppen met de georganiseerde busreis, die ons terugbracht naar onze middelbare schooltijd (we verstopten ons nog net niet onder de stoelen bij aankomst op een locatie). Onze frustraties bereikten een toppunt in Rotorua. Nadat wij hadden besloten om niet deel te nemen aan een veel te dure excursie, kwam onze 'reisleidster' met een chagrijnige kop de bus in en zei tegen ons en de rest van de overgebleven personen: "Zo jullie willen Nieuw Zeeland niet beleven? Oké prima, jullie hebben twee keuzes; of ik breng jullie naar de 'town' waar je het mag uitzoeken de komende twee uur of ik breng jullie naar een 'walk' die niks met Nieuw Zeeland te maken heeft, want er staan alleen maar bomen uit Californië. Oh en jullie moeten binnen 20 sec beslissen, want ik heb meer dingen te doen." Zo alstublieft: dit mens heeft serieuze issues met zichzelf en moet haar baan wel haten. Maar goed, na 20 seconden wikken en wegen toch maar voor de wandeling gegaan. Als we onze reisleidster moesten geloven was er niks te zien tijdens deze wandeling, maar het alternatief van de 'town' sprak ons nog minder aan. Het bleek een goede keuze: de wandeling was schitterend, een goede twee uur gelopen in de zon en prachtige natuur gezien met als bonus uitzicht op de geisers van Rotorua. Iets waar we anders 30 dollar voor betaald zouden hebben nu voor noppes nada gratis. Het was tevens een zoveelste bevestiging dat de Kiwibus één en al geldklopperij is. Bij terugkomst bleek dat de bus zonder ons was vertrokken, omdat wij te laat zouden zijn. Dit terwijl er tegen ons was gezegd dat we een wandeling moesten kiezen van tenminste 2 uur, want voor die tijd zouden we toch niet opgehaald worden. Je zou bijna denken dat ze het met opzet gezegd had...

Goed, een ding was duidelijk: we moesten en zouden van die bus af, want het haalde al het plezier uit de reis. Zonde van het geld, maar fuck it er zijn ergere dingen. Een mens moet gelukkig zijn. Gelukkig waren we niet de enige die zich frustreerden, ongeveer de helft van de bus had zich iets anders voorgesteld van de Kiwi Experience. Zo ook Antonius van Casteren, ofwel Teun, die al negen maanden van huis is (hij reisde zo ongeveer heel Zuid-Amerika door). Zoals de naam al doet vermoeden is Teun een gezonde Hollandse jongen, met het juiste gevoel voor humor en een hoop praatjes. Voor Son-insiders, zijn uiterlijk doet een beetje denken aan Keesje Krombeen, vandaar dat we hem liefkozend 'Keesje' noemen. De afgelopen dagen trekt hij veel met ons op en was net als ons wel te porren voor het huren van een campervan om daar al het moois van het Zuidereiland mee te ontdekken. Vrijheid ten top en nog goedkoper ook dan de Kiwi Experience. Duidelijk verhaal, een campervan huren it is. We moeten nog wel wat tijd overbruggen voordat we deze kunnen oppikken, maar die tijd komt wel vol in Taupo en Wellington. Hier zullen we tot de 18e van oktober zijn en dan pakken we het vliegtuig van Wellington naar Christchurch. Ja dat kan hier gewoon: binnenlands vliegen en het is nog goedkoper ook dan alle alternatieve reismogelijkheden.

Tot zover de reisplannen. Ik wil nu graag iets kwijt over een van de mooiste ervaringen uit mijn leven. In mijn vorige verslag had ik het over de Tongariro track, of voluit de Tongariro Alpine Crossing. Ik verwachtte een hoop van deze tocht, maar at the end of the day heeft het alles overtroffen. De Tongariro Alpine Crossing is zo'n 20km lang en staat te boek als de mooiste 'one-day-hike' in Nieuw Zeeland en behoort zelfs tot de top 10 van de wereld. Tevens is het gebied van deze hike decor geweest voor de Lord of the Ring-films, inclusief Mount Doom. De foto's leveren het enige juiste bewijs, maar ik zal de tocht ook onder woorden proberen te brengen. Allereerst is het fysiek en mentaal een uitputtingsslag. Dat begon 's ochtends al. We werden al om 05:45 opgehaald en de mensen die mij kennen weten dat ik geen ochtendmens ben... Afijn, een goede anderhalf uur later stapten we uit het busje dat ons naar het begin van de tocht had gebracht en konden we beginnen bij een opkomende zon, iets wat een prachtig beeld gaf. Na een plat begin kwamen de eerste heuvels en beklimmingen, die wij zonder enig probleem trotseerden.. man ik was kapot. Tenminste dat dacht ik, maar het stond in geen contrast met hoe ik mij een paar uur later zou voelen. Na een kilometer of 5 kwamen we bij een belangrijk punt: gaan we Mount Doom beklimmen of niet? De vulkaan is zo'n 2500m hoog en de weg er naar toe is ontzettend steil. Maar je zoekt uitdaging of niet en dus besloten we het te avontuur aan te gaan (iets waar we ons nog wel een paar keer over zouden afvragen: waarom in godsnaam?).

De tocht naar boven had alles: enthousiast beginnen, halverwege liever dood willen, opgeven en toch mentaal de knop weer omzetten om de top te bereiken, om vervolgens je af te vragen: hoe de fuck kom ik weer beneden. Maar hé, ik typ dit verslag, dus ik leef nog. Was 't het waard? 100%. Het uitzicht was geweldig en de tocht de berg op en af uiteindelijk ook. Naar beneden ging overigens een stuk sneller, zelfs delen rennend gedaan en een stuk over ijs gegleden. Het mooiste is dat het genieten van deze ervaring pas na afloop komt als je weer in de bus naar huis zit. De gedachte en het gevoel "Yes, ik heb het godverdomme gedaan!" is onbetaalbaar. Eenmaal beneden aan de voet van de berg, toen we al helemaal gesloopt waren, kwamen we een bord tegen dat ons vertelde dat we rustig nog een kleine 14km te gaan hadden. Deze kilometers en bijbehorende uren waren de langste en zwaarste uit mijn leven, dat durf ik wel te zeggen. Er kwam gewoon geen eind aan. Maar onderweg nog zoveel mooie plaatjes en uitzichten gezien en door al het afzien zou het biertje 's avonds nog beter smaken. Na 8 uur lopen, rennen, vliegen, springen, klimmen en dalen, kwam ik eindelijk aan bij de parkeerplaats. Daar stond tot mijn grote geluk direct een busje klaar om me terug te brengen naar het hostel, waar ik genoot van de welverdiende douche en een biertje. Het werd niet laat die avond, mijn lichaam hielt het rond een uur of 9 voor gezien en trok me mee in een diepe slaap. De komende dagen staan in het teken van herstellen en klaar maken voor de reis richting het zuiden.

Nou dat was 'm wel weer voor vandaag. Tot de volgende!