15 dagen in Laos

Op 3 januari landden we in het Laotiaanse Pakxe. We waren al gewaarschuwd voor het feit dat er in Pakxe niet zoveel te doen was. Nou dat was een understatement: binnen een kwartier hadden we het stadje gezien en kregen we een beetje de indruk van een 'ghosttown' zo weinig mensen en auto's als we tegen kwamen. Gelukkig hoefden we maar 1 nacht te blijven, want de volgende dag zouden we een stukje zuidelijker gaan richting Si Phan Don, ofwel 4000 islands. Wel nog heerlijk indiaas gegeten als hoogtepunt van ons verblijf in Pakxe. De volgende morgen was het al vroeg 'rise and shine' en stond de minivan klaar om ons naar het zuiden te brengen. Si Phan Don, waar we drie uur later arriveerden, ligt aan de rand van de Mekong-rivier en vanuit hier vertrekken bootjes naar verschillende eilandjes die in de rivier liggen. In totaal zijn het er 4000, vandaar de naam 4000 islands, maar eigenlijk gaat iedereen naar ofwel Don Det ofwel Don Kong. Wij kozen voor de eerste en samen met vele anderen werden we in boten naar de bestemming gebracht. Onderweg passeerden we vele andere kleine eilandjes en het is een mooi gezicht om al die eilandjes zo midden in het water te zien. Don Det is een klein en zeer laidback eilandje waar je lekker kunt fietsen of gewoon in je hangmat bij je bungalow kunt hangen en genieten van de zon en het uitzicht op de rivier. Wij kozen ervoor om 2 dagen een fiets te huren en op ons gemak zowel Don Det als Don Kong rond te fietsen, aangezien deze doormiddel van een brug met elkaar in verbinding stonden. Prachtige eilandjes en heerlijk om twee dagen te chillen! We waren er graag langer gebleven, maar gezien de beperkte tijd in Laos moesten we door. Terug naar Pakxe en vervolgens met de nachtbus naar Vientiane. Dat zou opnieuw een avontuur worden.

In Laos hebben de nachtbussen heuse bedjes waar je in plat kan liggen.. Tenminste als je niet langer dan 1 meter 50 bent. Toen we de bus in kwamen zagen we bedjes van 1.00m bij 1.50m en dachten we "ach in de foetushouding moet dat wel weer lukken". Totdat we erachter kwamen dat het bedje ter grootte van een uit de kluiten gewassen A3-formaat poster voor ons tweeën bedoeld was. Eigenlijk een onmenselijke opgave voor twee Westerlingen, maar een andere keuze hadden we niet, we hadden het eenmaal zo geboekt. Het tij leek te keren voor ons toen de 'reisleidster' ons vertelde dat de bus niet helemaal vol zat en dat we de achterbankbedden konden hebben. Dit was namelijk 1 grote matras voor 4 personen, prima dus voor ons met z'n tweeën. We konden ons geluk niet op en dachten eindelijk een goede nacht in een nachtbus te kunnen maken. Maar het was te mooi om waar te zijn. Zoals wel vaker in Azië werden er midden in de nacht 3 mensen langs de weg opgepikt en die werden doodleuk bij ons op de matras gestald. Zo gingen we van 2 naar 5 personen op een paar vierkante meter, we wisten er nog wel eentje weg te pesten, maar van slapen is het die nacht niet meer gekomen. Vooral Paul had het hard te halen, want de beste heren stonken nogal naar alcohol en zweet. Afijn, we waren wel waar we moesten zijn: Vientiane. Vientiane is de hoofdstad van Laos, maar zoals wel vaker niet de leukste stad. Het kwam als een beetje vervallen of nog heel erg in ontwikkeling over. Na een dag bijkomen van de busreis hebben we een tuktuktour door de stad gehad en wat tempels bezocht. Mooie tempels wel, maar ook weer niet veel anders dan anderen die we gezien hebben. Verder bleek er in de stad niet zo heel veel te beleven en was Vientiane een van die steden waar we beiden niet zo warm van werden. Maar goed dat kan wel eens gebeuren tijdens 3,5 maand reizen! We besloten daarom na 2 dagen te verkassen en naar het befaamde Vang Vieng te gaan. Bekend om het zuipen en tuben, en een beetje om de mooie natuur...

Toen we bij onze bus aankwamen die ons naar Vang Vieng moest brengen zagen we een groep van zo'n 20 personen bij de bus staan. Wij dachten dat deze mensen aan het wachten waren om de bus in te mogen, maar wat bleek: de bus was al helemaal vol en er kon niemand meer bij. De bus was overboekt. Iets wat mij niks verbaast gezien het ticketsysteem dat men in Azië hanteert, maar dat gaat te ver om nu uit te leggen. Maar goed de locals beloofden het op te lossen en na een tijdje kwamen er een aantal minibusjes aangereden en we dachten dat het gefixt was. Maar deze busjes zaten zelf al bijna vol dus toen deze weer vertrokken stonden er nog steeds een man of 8 zonder bus, inclusief ons. We dachten al bijna dat we de bus naar Vang Vieng wel konden vergeten voor die dag toen er een tuktuk arriveerde en wij gemaand werden om in te stappen. We eindigden uiteindelijk bij een vervallen garage met een buswrak zonder wielen. Recht voor onze neus werd dit wrak letterlijk in elkaar gezet door een stuk of vier drukke Aziaatjes en moest zelfs de hele motor nog geïnstalleerd worden. Tot 5 minuten voor vertrek werd er gesleuteld aan het apparaat, maar we hadden een bus die ons zowaar helemaal naar onze bestemming wist te brengen. Tijdens de rit wel meerdere malen gedacht dat het barrel van ellende uit elkaar zou vallen, maar we leven nog! Vang Vieng was eigenlijk precies zoals we verwacht en gelezen hadden. Het kleine dorpje leeft op toerisme en is niets dan hostels, restaurants en reisbureaus. Vele backpackers doen het dorpje aan voor het tuben, in een rubberband de rivier afglijden, en dat te combineren met de nodige alcohol. Een enkeling komt voor de schitterende natuur en de hikes die er vandaan vertrekken. Geloof het of niet, maar wij kwamen ook meer voor het laatste! Helaas gooide het enorm slechte weer roet in het eten. We hadden besloten om een hike te gaan doen in de omgeving, maar deze kon helaas niet doorgaan vanwege het noodweer. En toen werd Vang Vieng al snel een treurig dorpje om te verblijven en verbleven we bij ons hostel, waar we ons overigens uitstekend vermaakte met een wat ouder Duits koppel (midden 50). Jong van geest, vol met verhalen en de beste mensen staken regelmatig nog wel eens een jointje op, wat wij hilarisch vonden. Na twee dagen Vang Vieng boekten we samen met het koppel een bus naar Luang Prabang, onze laatste stop in Laos en tevens de laatste stop van Paul en mij samen. Na Laos zouden we beiden naar Vietnam vertrekken, maar wel ieder z'n eigen weg kiezen. Ik zou eindelijk Else weer zien en Paul zou zijn reis alleen voortzetten.

Maar eerst nog een paar dagen in Luang Prabang. De plaats in het noorden van Laos wordt gezien als een stad, maar heeft meer de uitstraling en vibe van een dorp. Best wel een gezellig plekje en de omgeving is waanzinnig mooi, zoals eigenlijk in heel Laos. In de bus van Vang Vieng naar Luang Prabang hadden we al een prachtige sightseeingtour gehad en hele mooie natuur gezien. De stad is een wat minder populaire bestemming onder jonge backpackers en we zagen er wat meer oudere stellen vertoeven. Wijzelf namen een boottourtje , bezochten een waterval, liepen over de nightmarket en chillden wat dagen aan een zwembad ergens in het stadje. Laos is over het algemeen nog wat minder toeristisch dan de rest van Zuidoost Azië en dus zijn de voorzieningen voor met name jonge backpackers wat beperkt. Maar veel hadden wij niet nodig en land was een prima afsluiting van onze trip samen waarin we in 3,5 maand 5 landen bezochten en vele mooie dingen zagen en beleefden! Maar het was tijd geworden om m'n reismaatje de hand te schudden en te concluderen dat het een mooie trip was geweest! Lang hoefde ik er niet om te treuren, want ik begon aan m'n reis naar Vietnam waar ik na 3,5 maand Else weer zou zien! Geen slecht vooruitzicht dacht ik zo:). Eerst moest ik nog even vliegen van Luang Prabang terug naar Vientiane alvorens ik de dag erna een vlucht naar Ho Chi Minh in Vietnam zou hebben. Nog 1 nachtje slapen...